łolkmen story

Wchodząc dziś do domu w nieoświetlonym przedpokoju zauważyłem zarys leżącego na stoliku - obcego przedmiotu. Mam dość dobry zmysł postrzegania, który natychmiast podpowiedział mi, że tam leży łolkmen (walkman / przenośny odtwarzacz kasetowy) - co wydało mi się abstrakcją, bo jak, skąd? W następnych milisekundach analiza postępowała dalej: jeśli łolkmen to mój? który? Ten pierwszy mój na pewno nie, drugi też nie, bo inny kształt, czyżby, więc siostrzenica jednak znalazła i przywiozła mi mojego Sony?! Zbliżyłem się do stolika i oświeciłem światło, wstępna percepcja zadziałała trafnie, ale zdziwiłem się jeszcze bardziej. Szkoda, że to nie był żaden z moich, to był dyktafon kupiony przez mojego dziadka na początku lat 90tych, a dokładniej ja mu go kupowałem w Pewexie za złote. Przyzwoicie wykonana zwarta obudowa "Sanyo Cassette Tape Recorder M 1118", czyli pierwsze wrażenie dotykowe jasno sugeruje, że to nie byle jaka popierdółka z targu typu "Internaszional" czy inny "First" (niektórzy czytali "Fiast", takie było fikuśnie liternictwo LOL). Od razu dodam, że to cudo nie posiada żadnych specjalnych mocy, jeśli idzie o odtwarzanie muzyki, powiem więcej, on nawet nie jest stereo, bo jest prostym dyktafonem! Po obiedzie wziąłem to cudo, włożyłem dwa paluszki, …wcisnąłem PLAY. W tym momencie nastąpiło coś, czego nie sposób wytłumaczyć młodszym pokoleniom. Chodzi o poczucie tego idealnego oporu, jaki powodowało wciśnięcie przycisku odtwarzania w lepszych (przyzwoitych) odtwarzaczach przenośnych z zaaplikowanym precyzyjnym miniaturowym mechanizmem przesuwu taśmy! Nie jestem dalej w stanie opisać tego uczucia, więc się nie będę starał. Staruszek oczywiście zadziałał.
Wiele razy chciałem napisać o tych wspomnieniach, ale nie było ku temu okazji, teraz chyba jest najlepsza, bo przecież nie będę polował na Allegro na łolkmena, którego kiedyś posiadałem (choć miałem kilka razy taki zamiar). A tak to było, że własnego bardzo długo nie posiadałem, w Pewexie to tylko oglądałem na wystawach (zazwyczaj były Sony), w sklepie na "G" też nie było szans, bo żadnego górnika w rodzinie, a tam bywały głównie piękne modele Sanyo: podstawowy model bez i droższy z trójpasmowym korektorem, oba posiadały przewijanie w obie strony (bez żadnych reversów, dolby i innych bajerów) - kolega z klasy miał takiego, pożyczał takiego też mój kuzyn, więc słuchaliśmy go na przemian dzieląc się chwilową przyjemnością z wyższej półki… On miał potem własnego Panasonica - stary model RQ-J50, który nie grał może zbyt imponująco, ale miał cudowną zaletę: na dwóch paluszkach oferował niemożliwie długi czas słuchania, odtwarzał też metalówki* (do odtwarzania taśm typu IV stosowane były utwardzane głowice, a odtwarzanie tych taśm na zwykłych głowicach kończyło się wytarciem głowicy!) Mój pierwszy własny, wymarzony dostałem jakoś w 88mym na dzień dziecka i niestety był to - tu wstyd się przyznać - wyrób polski (jego mać). Tak, niestety kupiłem to cudo w kolorze czerwonym, zasilane czterema paluszkami, których energia zżerana była mega-szybko! I znów postąpiłem w życiu wątpliwą logiką ciecia Anioła "schodzimy na dno, żeby się odbić… a potem SPRĘŻYNA!" Z tym pseudo-przenośnym polskim badziewiem przebiedowałem kilka lat i nie dałem się skusić, żeby kupić w międzyczasie jakieś targowe badziewie na dwie baterie, liczyłem na coś ciekawszego. Na początku lat 90tych upatrzyłem w Pewexie (już za złote) skromnego Sanyo model MGP 19. Był bardzo, bardzo ubogi i nie posiadał nawet przewijania w tył (jak mój poprzednik z Unitry), ale był Japończykiem! Uprosiłem rodziców. Mimo prymitywnego wyposażenia tego modelu, naprawdę cieszyłem się nim wiele lat, przeżył nawet upadek z roweru podczas jazdy i dalej mi służył. To był taki przedmiot sprawiający autentyczną uciechę, mimo wielu swoich braków technologicznych. Ostatnim, jakiego kupiłem (już za własne), był Sony z Megabassem - ładny podstawowy model z przewijaniem w obie strony i tape selectem, grał półkę wyżej od Sanyo, ale nie sprawiał już tej radości. Kuzyn wtedy przywiózł z Niemiec Aiwę z wyższej półki z Dolby, reversem i korektorem (Aiwa w walkmanach, to była równie wysoka liga jak Sony) - pamiętam dobrze jakość jej dźwięku, którego poziom można dziś porównać z np. iPodem serii Nano. W każdym razie dla mnie w połowie lat 90tych skończyła się era łolkmenów, ale nie brnąłem dalej, żaden Discman mnie nie rajcował. W latach 2000 kupiłem podstawowego grajka mp3 - Creative, który też głównie leżał w szufladzie. Za to teraz, współcześnie jak najbardziej słucham jak każdy - ze smartfona.
*Taśmy typu IV były drogie, żadna BASFa nie skakała już do tej ligi, jednak by w pełni cieszyć się ich jakością dźwięku, trzeba było mieć sprzęt, aby na nich godnie nadrywać. Najprościej było to zrobić odpłatnie - wybierając sobie album do skopiowania z CD, bo przed ustawą działały legalne przegrywalnie płyt CD w Kato np. u Hipa czy w komisie na Pocztowej. Ja "metalki" TDK lub Sony kupowałem dopiero w drugiej połowie lat 90tych, posiadając w miarę optymalnie jakościowo "klocki" wieży.