Nie chciałem być górnikiem

To znaczy na początku chciałem, jednak po pierwszym, a bardziej drugim zjeździe na dół (praktyki) już mi się odechciało! Może po prostu "wydygałem", ale to chyba nie to. To jest coś w człowieku, gdy wewnątrz wszystko ci podpowiada nie, nie, nigdy... Pierwszy zjazd to była tylko wycieczka, nauczyciel zawodu postanowił przegonić nas po dole w kilka godzin. Zjazd szybem Roździeński na poziom 362, gdzie fedrowała jedna ściana, poza tym nic więcej już się tam strategicznego dla kopalni nie odbywało, były niższe poziomy - ważniejsze, ale na tymże poziomie miały się odbywać nasze późniejsze, regularne praktyki. Dół, jak dół, szaro/rdzawo i dwuwymiarowo (lampa na hełmie nie generuje trójwymiaru), okolica podszybia super, skipy i klatki mknęły góra dół itd. Dojście na ścianę hmm, "chwila chopcy, bo nom się tu zasypało, zaroz łodkopiom wejście" i nagle z dolnej części chodnika przebija się górnik z łopatom ("nie zrobiłem tego zdjęcia" cz. 2), no i schodzimy pojedynczo do ściany prowizorycznym wąskim gardłem! Dalej, na podszybiu Oszachtu (z niemieckiego szyb Wschodni) loło pieronowo, to specyfika mokrych szybów, kaj po obmurzu durch leci woda. Droga powrotna w stronę Roździeńskiego, to już był hardkor - chodnik zagracony kilkadziesiąt (a może kilkaset) metrów zdemontowanymi sekcjami obudowy, szło się praktycznie zygzakiem - naprzemiennie stropnicami i osłonami odzawałowymi, bo sekcje były poklapowane na tych siłownikach. Po wyjeździe miałem takie sobie wrażenia, najgorsze nastąpiło przy drugim zjeździe. Harmonogram praktyk był taki, że ok. 1/3 osób kolejno wg dziennika jedzie na dół, a reszta zostaje na powierzchni w warsztacie elektrycznym. Prace na powierzchni były spoko, na dużym warsztacie elektrycznym, czy w kanciapach wyspecjalizowanych fachowców, czasem też rozwijało się kablisko z roli (tzw ciągnięcie kabla), co akurat przyjemne nie jest, ale wszystko trzeba było zaliczyć.

Niestety na dole takiej różnorodności robót nie było, szkoła chyba kompletnie olała w tym czasie fakt (pierwsza połowa lat 90tych, kej się zaczynało melać w branży), aby przyszli fachowcy szkolili się fachowo na dole i tych kilku nieszczęśników naszej grupy było dokooptowanych to klasy "rylów" (potocznie klasa górnicza eksploatacji podziemnej - potem brązowe hełmy) i miało wykonywać tylko ich robotę! Zajęcia były dwa w zależności od potrzeb: czyszczenie strefy pod przenośnikiem, albo spągowanie. To pierwsze zajęcie trafiało się prawie zawsze, na czym to polega? Ciepać hercówom gynsty maras spod taśmy - na taśma i tak bez końca. Spongowanie to natomiast przybierka, albo bardziej niwelacja podłoża chodnika. Ryle zawsze byli w swoim żywiole, może niektórzy z moich kolegów też - odbębnić kilka godzin i niczym się nie przejmować. Ja natomiast czułem się jak szmata, to było upodlające zajęcie, zupełnie jakbym trafił do jakiegoś obozu pracy! I tak szkolono przyszłych fachowców w warunkach ich przyszłej pracy, przez rok. Znienawidziłem zjazdy i migałem się jak tylko można, często ktoś się zamieniał, albo było się akurat dyżurnym, a jak już się nie dało, to przynajmniej starałem się nie ubrudzić, jakby ta zmaraszono gemba z makijażem stanowiła piętno tego dołowego zniewolenia! Wtedy już wiedziałem, że nie zwiążę się z kopalnią, czasy się zmieniały, a zainteresowania jeszcze szybciej. Ten ruch był właściwy i nigdy go nie żałowałem, choć przez to znikły mi niepostrzeżenie te wszystkie znane szyby i nieznane kopalnie itd. Z czasem uświadomiłem sobie, że piękno górnictwa czy piękno kopalni, to jej bryła, jej fizyczna całość widziana na powierzchni, zjazdy w końcu też pokochałem, ale już zupełnie z innego powodu.

Wpis zawierał lokowanie ślónskij godki.