lokalne "końce świata"

Wszędzie są takie miejsca gdzie kończy się zabudowa, urywa się droga. Tutaj na Śląsku nazywam je „lokalnymi końcami świata” ze względu na specyfikę napotkanego krajobrazu i widoku jaki rysuje się na tym końcu. Takie miejsca znajdziemy praktycznie w każdej starej śląskiej dzielnicy, a schemat występowania zwykle jest taki sam: stara uliczka opadająca w dół lub biegnąca w górę, po bokach familoki / kamienice i nagle się to urywa a na końcu rysują się ogródki działkowe, nitka ciepłociągu, lokalny potok (lokalny ściek?) czy kolejowy nasyp pobliskiej (nieistniejącej?) kopalni. Czasem jest to trudno sfotografować bo kadr może być zbyt banalny i nie oddaje osobistych doznań autora, które nawet pisemnie są trudne do przedstawienia, ale wierzcie mi takie miejsce podświadomie do siebie przywołuje każdego, kto cechuje się odpowiednią wrażliwością i czułością na postrzeganie małego skrawka świata który dla dzisiejszych cywilizacyjnych monumentów i zagonionego społeczeństwa nic nie znaczy. Klasycznym przykładem jest tu nieistniejąca już ulica piekarska w Zabrzu – to prawie ideał tego o czym piszę: symetryczny zbieg obustronnych familoków, stara brukowana uliczka biegnąca w dół nagle się kończy, dalej jest ciepłociąg, tor kolejowy i ogródki działkowe. Innym niesamowitym miejscem gdzie tym razem droga i zabudowa urywa się biegnąc w górę jest ulica brzezińska w Bytomiu. Tu uważam, że Alkowi Prugarowi udało się na fotografii oddać 100% klimatu tego właśnie miejsca: http://www.trekearth.com/gallery/Europe/Poland////photo264101.htm Ale takich miejsc jest jeszcze naprawdę wiele choć zwykle po jednym w dzielnicy, patrzmy więc bo czasem „zawołają” nas do swoich zapomnianych zakamarków na Krajcoku, Bobrku, Hugo, Helgolandzie, Stawiskach, Bolinie, Nikiszu, Orzegowie, Frynie, Świonach, Chropocowie, Porębie, Pekinie, Zawodziu, Załynżu czy mniej mi znanych okolicach Zagłębiowsko – Dąbrowskich…